De ogen zijn de vensters van de ziel
Geplaatst op
Uniek Klooster in Chevegtogne.
Wanneer het maar even kan, reis ik een of tweemaal per jaar af naar de provincie Namen niet ver van Belgisch-Franse grens. Op 20km van Dinant ligt het gehucht Chevetogne met een gelijknamig klooster: ‘Monastiere de Chevetogne’. Een schitterend in het groen gelegen Benedictijnerklooster waar de Latijnse en Byzantijnse kerk onder één dak samenkomen. Het klooster werd gesticht in 1925 door Dom Lambert Beauduin (1873-1960). Door zijn ontmoeting met het christelijke Oosten, werd hij zich bewust van de scheiding van de Kerken. Dit zette hem aan om te werken aan de stichting van een klooster dat aan de christelijke eenheid gewijd zou zijn; Oost én West. Weliswaar elk met een eigen kerk; Latine en Byzantine, maar elkaar ondersteunend tijdens de diensten en samen wonend, etend, biddend en werkend. Vanaf ‘de lauden’ in de vroege ochtend tot en met ‘de completen’ in de late avond. Echt een uniek klooster in de wereld!
Gastenverblijf
Het is er een levendige gemeenschap van rond de dertig monniken die er in alle stilte een leven leiden van bidden en werken. Als man ben je van er harte welkom om enkele dagen binnen de muren van het klooster het ritme van de dag mee te beleven. Rust en stilte worden er sterk op prijs gesteld opdat dit de ‘reflectie & bezinning’ ten goede komt. De – overigens voortreffelijke – maaltijden worden er dan ook zwijgend gebruikt. Onderwijl lezen de monniken per toerbeurt geschriften voor, altijd met een boodschap cq moraal vanuit de Benedictijner Orde.
Anders dan je als buitenstaander zou denken heerst er dankzij deze stilte tijdens de maaltijden een aangenaam ontspannen sfeer. Het heeft tegelijkertijd iets komisch deze mannen aan lange rijen te zien zitten, en met handgebaren en hoofdknikken hun maaltijd bij elkaar te zien ‘dirigeren’. Ik vind het heerlijk om hier enkele dagen onderdeel van uit te maken.
Oogcontact door vader Abt
Gasten die voor de eerste keer de refter (eetzaal) betreden worden door de gastenbroeder vooraf aan vader Abt voorgesteld; hij schudt ze de hand en kijkt ze met de nodige aandacht in de ogen. Een goed oogcontact is dé basis van vertrouwen en helpt zo in het proces van acclimatiseren en welkom voelen. Bijkomende gedachte hierbij is dat de vader des huizes zo direct weet, welk vlees hij in de kuip heeft. Komt men met goede bedoelingen of gaat men op welke wijze dan ook van de gastvrijheid misbruik maken? Het spreekwoord ‘Zoals de waard is vertrouwd ie zijn gasten’ gaat binnen de kloostermuren helemaal op, want er is een open vertrouwde sfeer en iedereen heeft toegang tot alle vertrekken. De ogen zijn de vensters van de ziel, en een vertellen een goed ziener alles over je persoonlijkheid.
Dat doet me denken aan het verhaal van de drie stewardessen uit ‘Hostmanship’ een ‘must have-boek’ over Gastvrijheid van Gunnarsson en Blohm. Op de vraag hoe ze met name na 9/11 omgaan met eventuele dreiging van een kaping en hoe een ‘goede passagier’ zich zou moeten gedragen zeiden ze na een korte denkpauze alle drie in koor: “Wanneer ze ons maar in de ogen kijken,dan voelen we ons gerustgesteld. De ogen zijn het meest belangrijke”.
Zo is het natuurlijk ook met het beoefenen van Gastvrijheid; wil je écht contact maken en gasten het gevoel geven dat ze welkom zijn: kijk je gasten aan !